Na 5 maanden in Afrika is het tijd om weer naar Nederland te gaan. Het was erg leuk om te zien hoe mensen hier leven, hoe ze hier werken in het ziekenhuis, en hoe huidskleur nog steeds uitmaakt. Deze provincie, KwaZulu-Natal, is het epicentrum van HIV en TB en is nog echt het stukje problematische Afrika. Op pay-day, de dag wanneer de Zulu mensen krijgen uitbetaald, is het spitsuur op de Emergency Unit. Schotwonden, steekwonden en de verschrikkelijkste dingen komen op deze avond voorbij omdat iedereen dan dronken wordt en elkaar van zijn of haar loon wil beroven. Naast slangenbeten, geven ‘hippo-attacks' vreselijk grote verwondingen die vaak tot de dood lijden. Patienten komen veels te laat naar het ziekenhuis, uitgemergeld en vaak met AIDS en de artsen onderling leggen een wedje wie er vandaag als eerste zal overlijden. Moedersterfte is een hot item in Zuid-Afrika, en de regering probeert de sterfte flink omlaag te krijgen. Toegang tot zorg door slechte wegen en grote afstanden is hierbij een groot probleem. Omdat HIV en TB nauwelijks in Nederland voorkomt, zie je hier dingen die je in Nederland nooit zal zien. Genitale wratten die als bloemkolen je tegemoet komen en ernstig uitgemergelde baby's. Mijn supervisor nam me mee naar Stanger, een plaats vlakbij Durban,waar ik een handje kon meehelpen in het ziekenhuis. Ik zag een duidelijk verschil. Het ziekenhuis waar ik al die tijd gezeten heb was beduidend in slechtere staat dan het ziekenhuis in Stanger. Het werk in een Zuid-Afrikaans ziekenhuis is zoveel meer praktisch dan in Nederland, en er van uitgaan dat ieder zijn taak doet is niet zo vanzelfsprekend. Als je iets gedaan wilt krijgen van de ander, dan zou je toch eerst vriendjes moeten maken: 'Hoe gaat het met je vandaag? Wat zie je er vandaag goed uit!'. Ik doe voor vertrek hier met succes mijn laatste LP (ruggeprik) , terwijl een net nieuwe Nederlandse dokter me verbaasd aankijkt. Ik vertel haar dat het hier echt werkt met 'see one, do one, teach one', en ik vertel haar dat ik bijna een volledige keizersnede gedaan heb in Empangeni, waarna haar steeds grotere verbazing was af te lezen van haar gezicht. We kletsen over de verschillen met Nederland en over de coschappen. Ik realiseer me...'hopelijk hoef ik in Nederland niet weer de typische ‘toekijk' co-assistent te zijn, het is nu toch wel tijd voor het echte werk'.

Mijn laatste dag besluit ik alleen op safari te gaan in Imfolozi in de hoop een leeuw te zien. Op de heenweg kom ik door de mooie heuvelige suikerriet velden die door de zon goudgroenig oplichten. Langs de weg lopen vrouwen met tonnen op hun hoofd en ligt er hier en daar een aangereden apen of honden. Aangekomen in het safaripark rij ik rustig in mijn huurauto door de bush. Toch gek, alleen op safari. In de middag besluit ik te lunchen op een open picknick site met wat zebra's. Met niemand om me heen smeer ik mijn brood, waarna ik geritsel hoor in de bush. Hmm, ik zie geen zebra's meer. Ik denk na en kijk om me heen: 'dit zou een slechte timing zijn voor een leeuw'. Ik nam de afwezigheid van de zebra's als een signaal om snel weer terug in de auto gaan zitten. Even later zie ik een familie ‘wild dogs', bijzondere beesten die hier in het wild leven uiteraard. Na wat giraffen, wildebeasten, buffalo's en nyalas, geef ik de hoop dat ik een leeuw zal zien op, en keer ik terug naar Mtunzini. Mtunzini is een vluchtoord voor vele wat rijkere Zuid-Afrikanen, een vakantieoord waar aapjes over de straten lopen en je in een mum van tijd op het strand bent. Het is hier erg stil en mensen weten hier niet goed wat ze met hun vrije tijd moeten. Artsen verdienen hier zoveel, dat het hun niet lukt om alles uit te geven. Een salsa cursus sloeg daarom in als een bom, uit de omgeving kwam veel mensen meedoen, omdat een salsacursus in dit dorpje toch wel erg bijzonder is. Ik neem afscheid van de mensen die ik hier ontmoet heb waarbij ik me realiseer dat ik toch echt weer terug ga. Het initiële plan was om 800 kilometer naar het vliegveld te rijden, maar iedereen verklaarde me voor gek omdat het toch wel erg gevaarlijk was. Lastminute boek ik een vluch van Durban naar Johannesburg voor 50 euro, en vertrek ik morgen naar Nederland. Tot straks iedereen!!