Na 1 weekje op de Obstetrie en Gynaecologie...

1. Doodsbenauwd

In de ochtend hoor ik dat ik een scholier met me mee moeten nemen terwijl ik mijn ronde doe. Ik neem haar mee rond de afdeling, leg het een en ander uit en zoek naar iets interessants om te doen of te zien. Deze dag waren de operatiekamers vol, dus zoeken we op andere afdelingen. Ik kijk in verscheidene kamers op de bevallingafdeling op zoek naar een bevalling en plots zie een lichaam bedekt met een kleed. Een arts in de gang die me de deur op zag doen zegt: oh, dit is interessant, kom maar kijken. Dr. Hendrik, jij gaat haar onderzoeken! De arts legt aan de scholier uit dat ze mogelijk iets engs gaat zien. We gaan naar binnen, het kleed wordt verwijderd en we zien een lijk. De eerste blanke patient die ik in het ziekenhuis tot nu toe gezien heb. De arts kijkt me aan. Hij zegt: deze vrouw kwam benauwd binnen en was 28 weken zwanger, onderzoek haar.Normaliter zou ik mijn stethoscoop pakken..., maar snel besefte ik die niet nodig te hebben. Ik doe de rest van het onderzoek, en ik percuteer (klop) mn eerste pneumothorax (klaplong). Ik zeg: het is een pneumothorax, waarschijnlijk van een centrale lijn aangezien ik gaatjes in de huid zie bij het sleutelbeen. Nadat ik geslaagd was voor de test, legde hij het verhaal uit: het was inderdaad een complicatie van het aanbrengen van de lijn, en was ze ingestort terwijl ze aan de andere kant met moeite probeerden een lijn in te brengen. Het bleek (achteraf) een spanningspneumothorax te zijn geweest, een ernstige complicatie die ze op het acute moment over het hoofd gezien hadden. Gek hoor, lichamelijk onderzoek doen op een lijk. Na dit bizarre leermoment op deze ‘doodsbenauwde’ vrouw, besefte ik hoe een patient zo tussen je vingers kan doorglippen...

2. “Can you teach me?...”

Mijn hoofddoel hier op de O & G is om praktische vaardigheden te leren die ik in Nederland niet zo snel zou leren. Elke ochtend plaatsen ze me op een afdeling ergens anders, maar steeds niet op de operatiekamers. Ik vraag wat rond en ik zoek naar mensen die me graag dingen willen leren. Vriendjes maken om iets gedaan te krijgen speelt hier zeker een rol in hoewel het erg dubbel voelt om extra aardig te doen omdat je iets van ze wil. Ik vraag het hoofd van de O & G, of ik mocht assisteren bij operaties. Hij laat me een video zien over keizersnedes en onderwerpt me aan een knoopjes-leg test. Later die dag, eindig ik op de operatiekamers met een indische intern, die nog maar 20 keizersnedes gedaan had. Ze laat me assisteren en ik vraag haar “will you teach me?”. De 2^e keizersnede met haar, vroeg ik of ik de huid mocht hechten. Twijfelend liet ze het toe, en na trots te gaan hechten leverde ik prima werk. “Well done” zegt ze. Ik verlaat de operatiekamers, en ontmoet een hyperactieve Nigeriaan en we raakten aan de praat over keizersnedes. Weer zeg ik: “Will you teach me?”. Hij ging enthousiast akkoord, maar hij opereerde niet die dag. De dagen erna speur ik hem op en vraag nogmaals subtiel, sta je toevallig te opereren vandaag? Hij zei: alleen vanmiddag, dan doe ik de spoedkeizersnedes. Hah! Mijn kans! Weer vraag ik: “Will you teach me?”. Meteen neemt hij me mee, en plots sta ik aan tafel hem te assisteren. Hij haalt de baby eruit en vraagt: hoeveel keizersnedes heb je geassisteerd? Ik zeg: hier 3. Met luide stem zegt hij: “You, come here!”. We wisselen van plek en op de chirurgen spot start ik met mijn ding met hier en daar wat instructies van de Nigeriaan: ik stop het bloeden, haal placenta resten eruit en hecht de baarmoeder dicht. Ondertussen horen we dat er spoedkeizersnedes aankomen, wel 2 stuks. Ik druk de baarmoeder terug naar binnen en ga verder naar de fascia (spierschede) terwijl de anaesthesist steeds pissiger wordt op de Nigeriaan: “This is not the moment to teach!”. Ondertussen waren er inmiddels 4 zwangeren buiten de deur, die in lijn lagen voor een spoed keizersnede, omdat hun ongeboren baby in nood is. Ik voel de druk. De Nigeriaan wil dat ik doorga en verlaat zelf de operatietafel. Met veel druk van de anaestesist en operatiekamer mensen doe ik het zo snel mogelijk. Mijn knutselwerk in Nicaragua komt zeker van pas nu en iedereen lijkt verbaasd over hoe snel ik ‘mijn eerste halve’ keizersnede doe. Nog steeds heerst er druk van buitenaf, en ik denk...’moet ik het uit handen geven?...’, maar ik besluit door te pakken. Ik denk ‘nog 4 hechtingen, kom op rik’....De Nigeriaan zegt dat hij onder de indruk is van mn techniek en snelheid en stelt voor dat ik de volgende helemaal alleen doe (zonder supervisie). Meteen zeg ik, ‘Absolutely not!’. Hij lacht, en we gaan akkoord dat ik de volgende van begin tot eind doe, terwijl hij toekijkt. Na die operatie moest ik echt weg, omdat anders mijn lift (ja, heel irritant dat afhankelijk zijn!), dan zou weggaan en ik hier vast zou zitten voor de hele nacht. Nadat ik onder adrenaline, en trots, de operatiekamer verliet en het even bijlegde met de pissige anaesthesist, werd ik geroepen bij de baas.... De Nigeriaan kijkt me verdacht aan...,’ we krijgen op onze donder’, dacht ik.... Ik ga zitten op de stoel, de deur gaat dicht en ik wordt steeds nerveuzer. Hij zegt: 10 augustus. Ik zeg: euhm, 10 augustus, wat gebeurt er dan? Dan vlieg je naar Benedictine Hospital met de Air Medical Service. Opgelucht dat het geen slecht nieuws gesprek was over mn opereren, eindigde ik mijn dag en heb ik uitzicht op een nieuwe outreach. Volgende week ga ik in het ziekenhuis weer achter iemand aan met dezelfde vraag.....”will you teach me?”. Genoeg kansen om bevallingen te doen en keizersnedes, want ondanks dat op de zwangeren zaal zo’n 40 bedden zijn, ligt alles vol, en staan, zitten en liggen mensen in de hal, te wachten op een plekje om te bevallen. Erg bijzonder, die rij puffende, leunende en kreunende vrouwen met een klein ziekenhuis hemdje aan.