Na vijf weken van onderzoek doen in het Ngwelezane Hospital, heb ik bijna 100 patienten in mn studie. Best veel, maar nog 100 te gaan, zodat ik me kan richten op de afronding. En ja, natuurlijk heb ik iets moois ingepland voor die tijd: een stukje Gynaecologie stage in Empangeni. Na een telefoontje met de Gynaecoloog in een ziekenhuis waar ze 100 bevallingen per dag hebben mag ik daar een paar weken komen meedraaien. Hier leren ze de coassistent om keizersnedes te doen en waarschijnlijk kan ik dit ook mooi gaan doen. Zo kom ik beter beslagen te ijs voor mijn Gynaecologie stage bij thuiskomst in Nederland.

Deze week zijn Indiana en Melissa aangekomen uit het verre Nederland, om eens te controleren wat hier allemaal gaande is. Melissa gaat een stukje onderzoek doen naar de voeding van de kindjes die ik in mijn onderzoek heb. Indiana is hier aan het vakantiehouden, aan het snuffelen in het ziekenhuis en aan het profiteren van de goede kanten van mijn onderzoek. Dit laatste betekent dat we met ons 3-en meegingen op een Outreach met de kinderarts. In een acht-persoons redelijk nieuw vliegtuigje (speciaal ontworpen voor korte landingbanen, en alleen gebruikt voor ‘Flying Docters’) stijgen we op in Richards Bay, allemaal onder de noemer van medisch personeel, en vliegen we over het Zuid-Afrikaanse gebergte naar Ulundi. Daar doen we een korte patienten ronde in het Nkonjeni ziekenhuis en spreken we wat met lokale artsen en verpleegkundigen. Dit allemaal om dit ziekenhuis aan boord te krijgen bij het landelijke Child PIP programma. Dit programma verzamelt gegevens over overleden kindjes, met als doel om te kijken waarom kinderen hier sterven en daarmee wat we kunnen doen om levens te redden.

Vooruitzicht: komende weken gaan we meer outreaches doen naar verschillende andere ziekenhuizen. Met een vliegtuigje over de bergen, met een 4-weel-drive Landrover door de bush, of een combinatie van beide. En zoals gezegd: ergens in Augustus wordt het baby’s vangen en keizersnedes doen. Zwaar leven in Afrika.