Een maand later en het lukt me matig te integreren in de Zulu bevolking. Dit komt doordat zwart, blanke en indiase mensen, ondanks de apartheid al zo’n 15 jr geleden is, toch nog allemaal apart leven. Voor het eerst in mn leven voel ik me ‘white’. Ik ga zondags naar een bijna volledig witte kerk, en ontmoet daar ontzettend snel meer mensen kennen. Overal wordt ik voor uitgenodigd, missies naar Swaziland, en weeshuis tripjes in de meer bush gebieden van KwaZulu-Natal, de provincie van Zuid-Afrika waar ik nu zit. Het onderzoek gaat redelijk, momenteel heb ik 40 patiënten in mn studie, waarvan er 4 zijn overleden. Ik heb mn eerste lumbaalpunctie en mn eerste blaaspunctie kunnen doen, en uit nood moest ik een zaal van 10 kids ineens onder mn hoede nemen omdat er te weinig dokteren waren. Ik prik elke ader aan die ook maar zichtbaar is, of waarvan ik denk dattie er moet zitten, om maar wat druppels bloed uit die kleintjes te krijgen. Ik loop verder wat rond met mn meetmat en meetlint, op zoek naar nieuwe patiëntjes voor mn onderzoek. Eenmaal heb ik een overleden kindje moeten opnemen, en dat is toch iets wat bij je blijft. Een ander kindje, 2 maand oud, komt binnen, helemaal uitgehongerd. Een temperatuur van 30 graden, en de huid op vele plekken open (zie foto). Kwaad ben ik op de moeder, die haar kind uitgehongerd heeft. Is mn gevoel terecht, als die moeder geen geld heeft en ineens een tweeling krijgt? Ik hou het kindje in de gaten. Het warmt niet goed op, en het begint de ‘gaspen’. Een manier van ademhalen wat de naderende dood betekent. Ik kijk machteloos hoe het kind sterft. Zo veel HIV, zo veel ondervoeding. Langzaam word ik steeds meer bedreven in het infuusprikken in baby’s. Vaak probeer ik ze in het hoofd te prikken, waarvoor het hoofd deels geschoren moet worden. Mn ene kapsel creatie is grappiger dan de andere.

Ter afleiding ga ik in de weekenden het strand op, en klim ik alleen door de duinen. Jammer genoeg heb ik nog steeds geen krokodil gezien bij het bordje “beware of crocodiles”.