Ik moest bij aankomst meteen de dag erna beginnen in het ziekenhuis in Empangeni: het Ngwelezana Hospital. Het personeel spreekt allemaal wel Engels, maar de patiënten eigenlijk alleen Zulu. Dit is een taal met rare kliks en vaak lange woorden. Het getal 8, is bijvoorbeeld: “isishiyagalombili”, en 9 is “isishiyagalolunye”. Ik heb nu een week achter de rug, werken in het ziekenhuis. Ik prik infuusjes in baby’s, en haal bloed uit welke ader dan maar mogelijk is, aangezien op die zwarte miniatuur mensjes erg moeilijk een adertje te vinden valt. Steeds meer, krijg ik verantwoordelijkheid over de zaal, maar het begint wel creepy te worden wanneer de kindjes echt goed ziek zijn. Binnenkort moet ik ook lumbaal puncties (ruggeprik om hersenvloeistof af te tappen) gaan doen, dit wat de coassistenten absoluut in Nl niet mogen doen. 50% van de patiënten heeft HIV, en velen hebben tuberculose of zijn zeer ondervoed (marasmus en kwashiorkor, dit zijn de typische plaatjes van uitgehongerde kindjes). Ik zal binnenkort een filmpje plaatsen. Elke week overlijden hier zo’n 5 kindjes per week, en in tegenstelling tot in Nederland, is dat niet een hele bijondere gebeurtenis. De coassistenten krijgen netto 2000 euro per maand betaald, ja, belachelijk, maar krijgen dan ook meer verantwoordelijkheid dan de Nederlandse co’s. Langzamaan wordt ik wat bekender in het ziekenhuis en ga je steeds meer zelf doen. Lekker klinisch bezig, maar is dat nou het doel van mijn komst hier? Nee, maar het gaat me erg helpen mn onderzoek op poten te zetten. Ik probeer maatjes te worden met de mensen die er werken, omdat in een logge Afrikaanse instelling ik wel wat extra stemmen en handen kan gebruiken. Als je wat gedaan wil krijgen moet je het gewoon zelf doen, of zelf opzoeken. Zo heb ik de hele week de nurses bestookt met de vraag om grotere handschoenen, omdat ik steeds uit die kleine handschoentjes knal. Ja, worstepoten, vervelend. Na een week krijg ik een doos handschoenen voor mezelf, en ga ik, aannemend dat een ieder die ik aanraak en bloedprik HIV positief is. Dit noemen ze overigens anders (RVD +, =retroviral disease), omdat het zo’n stigma heeft. Steeds meer richt ik mijn gedachten op mn onderzoek. Ik bouw een database en maak kennis met de rompslomp van een onderzoek: medisch ethische commissie, Informed Consent Forms, etc. Ik besef wat voor berg werk ik me op de hals gehaald heb. Een collega doet ook onderzoek, naar diarree. Ja, nice hé. Zij heeft een paar patiënten die ze volgt, statussen en labresultaten moet opsporen. Zij heeft zo’n 10 patiënten per week. Ik besef me ineens, nogmaals, wat een werk ik op mn hals haal, aangezien ik over een paar weken de hele kliniek moet gaan volgen. Niet alles is zo gedocumenteerd als in Nederland, en daarom komt er meer administratie, gezeur, en veel glimlachen aan te pas. Het vooruitzicht? Weinig tijd voor echt klinisch werk, en achter mn data aanrennen! Vandaag vertelde mn baas dat we op veel outreaches moesten gaan. Dit is, met een vliegtuigje, naar andere ziekenhuizen gaan om daar het Child PIP (Children Problem Identification Programme) meer leven in te blazen. Dit systeem gebruik ik namelijk ook voor mn project’je’ hier. Ik moet dan presenteren hoeveel sterfte in het desbetreffende ziekenhuisje is. Ik als groentje moet laten zien hoeveel patienten er in hun ziekenhuis overlijdt en wie (of wat) zijn schuld dat is..... Gelukkig zijn het ‘maar’ 16 ziekenhuizen......

Als afleiding, ging ik met mn baas even een ritje in de landrover door Mtunzini. Goh, hier lopen zebra’s en springbokken! Hij laat me waar ik kan kajakken in de lagoon, waar overigens krokodillen in zitten, en wandelpaden door de rimboe. Eindelijk zie ik weer rimboe en voel ik me even weer bioloog. Een laatste stop op het strand laat zien dat daar coassistenten touch-rugby aan het spelen zijn, wat ik na meer integratie mogelijk ook zal gaan doen.