Als enige ‘dokter’ ben ik maandag in de kliniek begonnen. 2 spreekkamers met verpleegkundigen van ‘docters for life’, een christelijke variant van artsen zonder grenzen. Ik voel me even als een afdelingshoofd wanneer ik tussen twee spreekkamers heen en weer loop om een diagnose te stellen of advies te geven. Af en toe word ik geroepen naar Maternidade (het zwangerengebouwtje ), waar ik, voor zover ik kan en weet, wat zwangeren beoordeel. Nadat de stroomgenerator gestart ik heb ik stroom voor de echo. Ik echo rustig de buik, terwijl de nurses verbaasd achter me staan te kijken. Als ik de baby laat zien, raakt iedereen enthousiast. Blijkbaar gebruiken ze dat apparaat niet (omdat hij alleen een interne echokop heeft). In de kliniek stikt het van de malaria, waarvoor er een test en behandeling beschikbaar is. Hier in Mozambique is veel hekserij van de toverdokters. Vaak gaan de patiënten namelijk eerst naar een toverdokter, wat te zien is aan de stoffen kettingen en armbandjes waarmee de patiëntjes in de kliniek komen. We laten ze afknippen, of ik schrijf een receptje voor: een gebed van de priester van ‘docters for life’. Gevoelsmatig vind ik overigens dat deze organisatie meer aan het bidden is dan aan het dokteren. Mijn laatste patiënt was een babytje, ernstig ziek en volledig uitgedroogd. Het was stervende, en ik besloot te proberen een infuus aan te brengen. Na minuten lang zoeken naar wat spul, prikte ik met een veels te grote naald in een te kleine baby met te onvindbare vaatjes. Snel trommel ik docters for life mensen op om het naar het ziekenhuis te brengen. In de auto springen we met het kind, slap in mijn armen. Met een zelf gemaakte rehydratie oplossing (pannenkoekenstroop met wat zout en water, gemengd in een grote spuit) druppel ik een levensreddende hoeveelheid vocht bij het kind naar binnen, terwijl we in een uur het ziekenhuis bereiken. Voor vertrek, onderweg, bij aankomst en terugkeer werd bijna aaneenlopend door de priester gebeden. Bij terugkeer maak ik nog even een echo, en was er tijd om het Mozambiqaanse strand te bezoeken. Teruggekomen op de missiepost dient zich daar wonderbaarlijk mijn terugkeer, naar waar ik eigenlijk had moeten zijn, aan. Ik pak mijn tas, neem afscheid van docters for life (die me aanboden om op een missie naar Angola mee te gaan), en dineer met Gerrit Jan en Dina, de mensen van zendelingen van de missiepost. Ontzettend lieve mensen. Na een week in Mozambique rij ik met Clyde mee terug, een Zuid-Afrikaan onderweg naar Durban, zo’n 1000 km verder. Onderweg slapen we in Maputo, de hoofdstad van Mozambique, waar we op de bekende vismarkt een barracuda kopen. Heerlijk! Deze stad is overigens een grote chaos, met vooral onverharde wegen. Na een bezoek aan “the Old Man”, hoofd van vele kerkgemeenschappen door Mozambique, en heel wat 4-wheel-driving door de steppe, kom ik terug in Zuid-Afrika. Wat een ervaring. Eindelijk heb ik wat voor de mensheid kunnen doen!!