Op Schiphol wachtte ik in de slurf op mijn beurt om het vliegtuig in te gaan. Aldaar sprak een man me aan: “jij gaat vast naar Zuid-Afrika”. Hij is zendeling en is een dokterspost en een schooltje aan het opzetten in Mozambique, waar hij nu voor de 18^e keer heen gaat. Na wat kletsen stelde hij voor dat ik mee reed richting het Krugerpark. Ik nam plaats op mn stoel, en dacht hierover na aan de hand van mn reisboekje. In Caïro stap ik over en kom ik in de ochtend aan in Johannesburg. Ik besloot mee te liften met deze zendeling die in ‘Ogies’, bij Zuid-Afrikanen zou overnachten, waar ik dan ook kon overnachten. Het is een soja boerderij, met alle luxe uit Europa: van warm water tot tv. Ik praat daar in het Afrikaans over het christendom, over mijn plannen, en over de cultuur. Enge verhalen komen me tegemoet over parasieten en toverdokters. De boer liet me zijn teen zien, omdat hij last had van wormpjes die zichtbaar onder zijn huid rond krioelen. Ze vertellen dat toverdokters grote wonden insmeren met koeienpoep en dat zij een ziekte kunnen genezen door het goed te maken met voorvaderen, of mensen te verlossen van een vloek. Afrikaans is overigens een grappige taal: “jij hier same met Gerrit Jan gevlieg, en hier gekom om praktisch te doen ” (= jij bent samen met Gerrit Jan hierheen gevlogen en je gaat hier stage lopen). Het eten hier was baya lekker (heel lekker): pompoen, schapenvlees en gebakken aardappel. Allen vertellen ze over het Christendom en over wat de Heer voor hun gedaan heeft. Een uitnodiging, een gevoel en nieuwsgierigheid doen mij besluiten om mee te reizen naar Mozambique. 12 uur rijden in een Jeep, over verharde en onverharde wegen met overstekende slangen. Dina, een wat oudere Zuid-Afrikaanse dame (ook zendeling) gaat ook mee, en vertelt over de ‘zwartmensen’ en ‘witmensen’ in Afrika. Gerrit-Jan verteld over de kliniek en het schooltje en over wat hij nog meer wil gaan doen. Onderweg komen we cashew plantages tegen die ze in zakjes langs de weg verkopen. Aangekomen zie ik een typische Afrikaans plaatje. Kleine zwarte kinderen, rennend over het zand, hutjes van riet, omringd met kippen en geitjes. Met een vrachtwagentje (uit Nederland oververscheept), rij ik mee om een groep vrouwen van een religieuze bijeenkomt thuis te brengen. Achterin de bak kijk ik rond over een bos vol palmbomen, en luister ik naar hun dankliederen die ze met veel handgeklap zingen. Jeetje, zo arm, maar zo blij en dankbaar. Ze spreken hier Chopi ( zeer onbegrijpelijk), en Portugees, wat met mn Spaans redelijk volgbaar is. Gerrit-Jan heeft mooi werk verricht: mooie huisjes, een waterput (handmatig gegraven en 30 meter diep!), een watertoren, en een aggregaat om stroom op te wekken en water uit de put te pompen. De kliniek heeft oude ziekenhuisbedden uit Zwolle, 2 spreekkamers, een kraamkamer en een bevallingskamer. En wat er nu aan personeel is? 2 verpleegkundigen. In de kliniek kom ik volgens hun als geroepen, aangezien de Nederlandse (gepensioneerde) huisarts, nu net 3 weken weg is. Vlak voor vertrek ontmoette ik hem en zei hij dat men hier gewoon moet doen wat nodig is (niet volgens alle regels dus) en dat men een vacuüm extractie met een fietspomp doet. Meteen moest ik in de kliniek een kindje beoordelen, licht ondervoed en waarschijnlijk malaria. Als enige dokter voel ik, naast de zeer vergrote milt, ook de verantwoordelijkheid. Geen arts of begeleider waar ik achter kan schuilen. .