Voetbaltoernooi:

En ja, na het meegesleurd te zijn in het voetbaltoernooi heb ik nu een aantal wedstrijden meegespeeld. Ik als refuerzo holandes (hollandse versterking) krijg na de eerste wedstrijd aanzien nadat ik wat mooie acties had laten zien. Het veld is van klei en stenen, en soms een plukje gras. Het is net een harde woestijn. Uit fanaticisme rende, viel en sprong ik heen en weer. Mijn kniën liggen open, blaren op mn tenen (ja, ik moest als tacano natuurlijk de goedkoopste voetbalschoenen kopen, wel 6 dollar) en mijn spieren aangeslagen, aangezien ik als 10 jaar niet meer gespeeld had. Als semi-held keer ik terug in het ziekenhuis, om steeds maar weer te moeten uitleggen wat ik met mijn knie gedaan had. Het voetbal duurt tot de 31^e december. Eerst even bijkomen, want we gaan naar Solentiname en Esperanza Uno...

Onvergetelijke trip solentiname

We zouden met kerst in Esperanza Uno zitten, een dorpje met een grote familie, waar gedanst en gefeest zou worden. Alvorens we hier naar toe zouden gaan, leek het Ineke, Mienke en Nelly leuk om een dagtripje naar Solentiname te maken, het eiland in het meer van Nicaragua. De dag tevoren betaalden we benzinegeld aan de pangero (de bootbestuurder), die Ineke en Nelly ergens van kenden. Met zn allen vertrekken we in de felle zon in de ochtend, nadat de pangero nog wat benzine moest regelen. Het ritje was mooi, en tijdens de rit kletsen we met wat familie leden van Nelly, natuurlijk om te integreren. Aldaar meren we aan op Solentiname, bij een huisje aan het water. Klinkt luxe, maar nee, de keuken bestaat uit een veredelde barbecue, en een hangmat is het meest comfortabele wat daar was. Geeft niets natuurlijk, want we houden van avontuur. Iedereen zwom in het meer, behalve ik, aangezien ik niet wilde dat al die wonden van het voetbaltoernooi zouden gaan infecteren met het ongedierte wat daar leeft. Na een maaltijd dat bereid werd in de pseudo-keuken liepen we een rondje over het eiland. Aldaar zagen we een Ara in een boom zitten, en vele oropendulas (vogels met een felgele staart (oro=goud), die alleen geluid maakt wanneer hij voorover buigt vop een tak, oftewel pendelt...). Terugkomend bij de panga, claimt de pangero dat we meer benzine moeten kopen. Ineke begon te discussiëren over dat dit niet de afspraak was, maar moest wel akkoord gaan om wat op te halen. Langzaam wordt het schemerig, en na het kopen van 3 gallones, keren we terug. Tijdens het begin van de rit valt het me op dat we niet erg snel gaan, en dat het snel donker wordt. Het is half 7, nadat we half 6 waren vertrokken. De familie van Nelly waren vrolijk vele liedjes aan het zingen. Vrolijk zong ik mee, wanneer ik een liedje ook kende. Verbaasd keek Ineke wanneer ik verscheidene liedjes helemaal mee kon zingen. Het meer werd iets wilder, en ik begon te denken dat het niet verantwoord was om in het donker over het meer te gaan. Bij de excursies van de MINSA was het erg strikt dat ze vóór 5 uur terug waren op de kade in San Carlos, en dat ze bij het leger zich hadden ingeschreven. Plots houdt de motor op. Een man, toevallig gids, mompelde in het spaans dat hij wist dat we niet genoeg benzine hadden. De pangero blijft stil. Ineke raakt in paniek. We kijken op onze telefoons, maar niemand heeft bereik. Plots zie ik 1 stipje bereik, en snel sms ik S.O.S. naar verscheidene mensen in San Carlos, mijn zusje, onze vriendin esperanza, en de vader van mijn gastgezin. De familie van Nelly waren nog liedjes aan het zingen, terwijl Ineke meer gestressd werd. Langzamerhand werd het 9 uur, nog steeds zonder hulp. Het begon kouder te worden, en ik hoor dat we geen instanties mochten inschakelen omdat de pangero illegaal op het meer zoumanoeuvreren. We kruipen tegen elkaar aan om nog wat warmte vast te houden. Wanneer ik twee stipjes bereik had, belde de brandweer, en daarna het leger. Ik gaf de telefoon aan de pangero, die zei dat alles in orde was. Niemand komt ons halen dus. Nogmaals, nu dat het 10 uur is, belt de brandweer, en ik geef nu de telefoon aan Nelly, die fel en vol Spaans gevloek de mensen probeert te mobiliseren. Esperanza liet met een sms weten dat het leger zich aan het klaarmaken was om te gaan. Dat ze op het moment van vertrek werden tegengehouden door de burgemeester (die ook ingeschakeld was, door wie dan ook), omdat de panga van de gemeente ons wel kon ophalen. Het is 11 uur, het is koud en eindelijk lokaliseren zij met lichtsignalen (van een zaklampje en telefoonlicht), waar we zitten en slepen ze ons aan de kant. Blij met aarde onder de voeten keer ik naar huis, wanneer ik gebeld wordt door het leger om te bevestigen dat we zijn aangekomen. Al thuis, kom ik erachter dat de pangero een historie van oorlog, en drugsverslaving. Ook ontdek ik dat inschrijving bij het leger noodzakelijk was, aangezien in de avond en nacht alleen maar narcotische vaartuigen opereren. Volgens Ineke werden we alleen opgehaald omdat er 3 Nederlanders op de panga zaten, en het slechte publiciteit zou zijn als er met de ‘enige’ toeristen in San Carlos iets zou gebeuren. En dat terwijl ze het toerisme hier zo ontzettend proberen op te zetten en te promoten. Na het verloren ronddobberen op het meer in de nacht, en in aanraking te zijn geweest met corruptie en politieke toestanden hebben we niet zoveel trek om met dezelfde familie de kerst door te brengen, en besluiten we in San Carlos te blijven. Saai, maar veilig.