El Almendro. Nogmaals gaan we op een missie met de brigade. Nu wat uitgebreider: met een klinisch vrachtwagentje (‘clinica moviles’), pickup truck en ambulance. Na flink door elkaar geschud te zijn, doe ik met de dokter consulten. Een en al parasieten, pijntjes en blaasontstekingen. Omdat dit de eerste keer was dat het vrachtwagentje gebruikt werd, werd de excursie gefilmd. We lopen na afloop wat rond in el almendro, kletsen met de pastoor en plukken en eten we verscheidene vruchten van de boom: mandarijnen, sinaasappels en hete chili. Dit laatste is niet aan te raden, aangezien die pure pikantheid bijna het rook van mn smaakpupillen deed afkomen. Voldaan en met een nog steeds brandende tong keer ik liggend op een brancard van de ambulance terug naar San Carlos.

Quince años in Santo Tomas. Als neef werd ik ontvangen in het huis van Silvia, die haar quince años (15 jaar) vierde. Eerst gingen we na een drie en half uur busrit (wat een polvo=stof) even relaxen in santo thomas. Terwijl de tio (oom) liedjes op gitaar speelde, probeerde ik contact te leggen met de verschillende ‘nieuwe’ familieleden. Omdat met een kerkdienst de 15 jaar werden ingezegend (=tradietie), moesten we ons in een net pak hijsen (wat ik natuurlijk niet in mijn backpack had zitten). Na de kerkdienst ging ik in mijn geleende pseudo-pak naar de tent waar de15 jaar gevierd zou worden, boven op een heuvel, mooi uitkijkend op chontales (de deelprocincie). De eerste dans van de jarige ging volgens de traditie met haar vader, vervolgens broers, en toen de neven. Hmm, ja, omdat ik als neef ontvangen werd, moest ik ook mijn danskunsten voor de hele familie tonen, met de cameraman in de achtervolging. Na flink gedanst te hebben, keren we terug om te overnachten in het huis van de familie. We keren de dag erna terug en nemen ‘mijn’ neefje van 12 jaar, Orgel, mee San Carlos.

Verjaardag. 5 uur smorgens werd ik wakker, met gebonk op mn deur. Met mn niet wakkere hoofd opende ik de deur, en zag ik Mienke, Ineke, Nelly en Nelking, zingend voor mijn deur. Ze zongen de mañanitas, een traditie waarbij je bij zonsopgang iemand toezingt. Nog wat verbijsterd begin ik aan mn (verjaar)dag in het ziekenhuis, wachtende op een bevalling. Rond 12uur deed het ziekenhuispersoneel wat geheimzinnig, en voelde ik dat er iets kwam. Toen ik de operatiehok binnenliep stond het operatiepersoneel te wachten met wat hapjes en drankjes uitgestald, met spaanse verjaardagsliedjes op de achtergrond. Nogmaals verrast, ga ik terug naar de afdeling Gynecologie, op zoek naar nog dezelfde bevalling. Vlak nadat ik vrij zou zijn kwam de bevalling. Ik bleef om deze niet te laten ‘glippen’. Ik bracht het kind ter wereld, waarna een collega zei: dit is nu feliz compleanos (gefeliciteerd),... dit is ons kado voor jou. Thuisgekomen, komt Esperanza langs, een collega. Ook Mienke zie ik ineens voor mn huis staan. Hmm, wat gek, ... wat gaat er nu gebeuren.... Na erg verdacht over koetjes en kalfjes te moeten praten, wordt ik meegesleept naar een restaurantje, waar verscheidene collega’s en vrienden op me staan te wachten. Alhier drinken we toña en flor de caña, en kletsen we wat raak. Van Mienke en Ineke kreeg ik een erg mooie hangmat!! Mijn dag eindigde dus met nog een verrassing. Esperanza en Mienke hebben dit samen bekokstoofd, errug lief!!

De rest van de week vervolgen we in het ziekenhuis. De eerste beoordeling hebben we na veel uitleg en organistatie met Ineke ook teweeg kunnen brengen. Hmm, de chirurg vind dat ik de chirurgie in moet... Na in het ziekenhuis wat nagepraat te hebben over de verjaardag, en we met collega’s kletsen over het aankomende voetbaltoernooi, bevind ik me ineens aan de operatietafel als hoofdoperateur voor een chirurgische sterilisatie. Min of meer een blindedarm operatie, maar dán knip je de eileiders eruit. Na een felicitatie van de gynaecoloog (voor mijn 1^e sterilisatie) en de zoveelste keizersnede, vervolgde ik trots mijn dag op het voetbalveld. Ja, ik heb me in een voetbaltoernooi laten praten (het ziekenhuis team), nooit wetende dat dit eigenlijk een erg serieuze bedoening was. Aangekomen zie ik dat ze veel fanatieker zijn dan dat ik ooit gespeeld heb. Nee, ik ben niet lui,... maar gemakkelijk :) Voorlopig noemen ze me “el refuerzo holandes” (de hollandse versterking), niet wetende dat dit waarschijnlijk flink tegen zal vallen, aangezien ze Holland associeren met voetbal van hoge kwaliteit.... Om dus het integratieproces een extra impuls te geven, doe ik als enige chele (bleekscheet) mee, in het grote Navideno van San Carlos, het toernooi waar iedereen het in San Carlos over heeft. Thuis is het nu wat drukker, Orgel, het neeftje, Pamela, ‘mijn zusje’, Luis ‘mijn broer’, en ‘Luis en Sylvia’. Elke dag na het ziekenhuis klets en stoei ik met Orgel, een vrolijk speels kereltje.

Planning?: vrijdag enz aterdag Champa! zondag 1^e wedstrijd, dinsdag naar San Juan del Norte met de brigade

@ Allen: bedankt voor de vele felicitaties, op de blog, facebook, hyves en mail!!!