Mn eerste bevalling! Minder mooi dan het was, aangezien het al in de baarmoeder overleden was sinds een halve week. Het hummeltje woog 500 gram en ik mocht niet aan de moeder worden laten zien. Ik liet de ervaring bezinken (in Nederland vinden ze het zo traumatiserend dat coassistenten deze bevallingen niet mogen zien, aangezien soms bij moeizame bevallingen het best kan zijn dat een arm loskomt). Maar ja, geen tijd, want de volgende bevalling kwam eraan. Vol goede moed begin ik aan mijn volgende bevalling. Dit keer wél een levend kind. De 6^e van deze moeder, dus dit zou iets sneller gaan. De bevalling heb ik uiteindelijk niet gedaan, omdat mijn handschoen onder de ontlasting is gekomen toen ik ervoor zorgde dat de moeder niet uitscheurde. De nek was omstrengeld door de navelstreng, welke knapte toen de verloskundige hem verwijderde. Ondanks dat baby en moeder het goed deden liep ik teleurgesteld de expulsion kamer uit, zoekende naar de reden waarom ik ook al weer arts wilde worden. Na moedgevende woorden van Mienke ga ik verder met mijn dienst waar nog 2 zwangeren kreunend zaten te wachten tot ze naar de “expulsion” kamer konden. Op de eerste hulp hecht ik nog een hoofdwond van een oape die motor rijden cool vind. Na de dienst van zondag (8 uur smorgens tot de volgende datg 7 uur smorgens), begin ik maandag gewoon weer om 7 uur in de ochtend. De hele dag zijn we bezig geweest met reorganisatie van de stage. En ja, het is gelukt. Nu zit ik op de Gynaecologie/obstetrie. Naja, alleen obstetrie hier: zwangeren. Erg veel zwangeren tussen de 14 en 20 jaar. Nog steeds niet zelfstandig een bevalling gedaan, maar ja, het is dan ook mn 1^e dag op de Gyn. Hier is het niet gek als 2 vrouwen in dezelfde kamer naast elkaar liggen te bevallen. Wat in Nederland ongewoon is, wordt hier wel gedaan: de assistent gaat bovenop de buik hangen om het kind er uit te drukken. Ik werd ook aan het duwen gezet. Ik neem plaats op het het trapje om flink in de buik te gaan drukken. Snel denk ik, Nee, hier doe ik niet aan mee, en geef het uit handen aan de zaaldokter. Ik ben vastberaden een parto (bevalling) van begin tot eind te doen. Mijn 2e dag op de Gyn was het raak: de bevalling (zie foto). Heerlijk een kind ter wereld brengen!!!

Ook moet ik nóg een keer intuberen. Het probleem is dat de autoclaaf stuk is, die de operatieinstrumenten steriliseert. Operatief ligt het daarom op zijn gat, en worden alleen emergencias geopereerd, zoals keizersnedes. Daarom is een intubatie niet meer voorgekomen :( Vrijwilligers? :p

De stage is omgegooid. De planning de komende 2 weken: We gaan binnenkortmet een soort rode kruis mee naar the middle-of-nowhere: Papaturro, een soort vluchtelingen oord. We moeten een regenoutfit mee en rubber laarzen. Hm, dat voorspeld geen doorsnee dagje coschap. Gaaf!! Al 2 keer is het niet doorgegaan, omdat het hier slecht weer is. Dit maakt de bootrit en het verblijf aldaar gevaarlijk en onaangenaam. We horen wanneer het wél doorgaat. Zaterdag naar Jérusalem, met een klein vrachtwagentje waarop staat: Clinica Móviles. Maandag dan naar Los Chiles Nicaragua), waar we 2 weken zullen verblijven, met de MINSA, ministerio de salud (ministerie van gezondheid). Omdat er “geen plaats is in de herberg” waar andere artsen ook slapen, moeten we creatief zijn. Tussen de 2 weken door nog een weekendje Solentiname op de eerste hulp, nou dan hebben we onze stage goed verbouwd naar Sociale Geneeskunde, onze eigenlijke bedoelde stage vanuit de universiteit. Na een voorbijgaande epidemie van Leptospirosis, beginnen we steeds meer over Cholera te horen. Waait het van Haïti hierheen? In Los Chiles moeten we van de MINSA een anti-cholera project opzetten, en kunnen we hopelijk werkelijk iets voor de mensheid hier doen!

Over het algemeen gaat het (nadat ik weer helemaal de oude ben) zijn gangetje hier in San Carlos. Nog steeds sta ik op met me te wassen met een bak water ,en als ontbijt gallo pinto (rijst en bruine bonen) met ei, en ga ik kwart voor 7 langs Mienkes huis om samen naar het ziekenhuis te gaan. De overdracht duurt lang, en verstaan we voor de helft omdat het erg snel gaat. Na de overdracht lijkt er iets te gaan gebeuren, maar dat is eigenlijk nooit zo. Ik loop met mn arts mee naar de afdeling om visite te lopen. In 2 minuten zijn we alle patiënten langsgelopen, ténzij ik met chirurg Dr. Delgadillo meeloop, die juist erg de tijd neemt om me dingen te leren! Telkens vraag ik of ik iets kan doen, maar krijg ik als antwoord momenteel niet. Na een dag in het ziekenhuis, me met name afvragend wat ik kan gaan doen (niet wanneer er genoeg operaties zijn trouwens), loop ik terug naar huis. Soms doe ik in de avond een rondje over de Malecon, of klets ik met mn gastgezin of Ineke en Mienke. Langzamerhand lijk ik de gezichten hier ergens eerder van te hebben gezien, en vaak groeten ze me dan ook. Vaak vraag ik me af waar ik die ook al weer ontmoet zou hebben. De middagen zijn te warm om actief te doen en probeer ik daarom vaak een siesta te houden.Echt iets voor mij, een siesta :) In de weekenden leef ik me erg uit, dan voel ik mee een stukje meer deel van het geheel. In het ziekenhuis ben ik namelijk Dr. Hendrik, een extranjero die zijn practicas komt doen, maar in het weekend praat en dans ik met de locals alsof ik een van hun ben. Telkens weer een succes.