Carnaval

Afgelopen weekend is la hija (de dochter) van mijn gastgezin een weekje op bezoek. Ze heet Pamela, een giechelend dikkertje van 22 jaar. Zaterdag ochtend ontbijt ik in mijn huis met haar en haar vriendin die in de straat woont: Judith, die flaca (dunne) genoemd wordt. Het Carnaval begint al vroeg, en Mienke en ik besluiten om met hun mee te gaan, omdat de artsen die ons zouden bellen het lieten afweten (afspraken zijn hier een breed begrip). Over de Malecon (boulevard) lopen we tussen allemaal Nicaraguanen (ja en maar liefs 3 andere toeristen), de een in een groot verenpak, de ander in goud ingesmeerde semi-naaktheid, op getroommel hun billen flink schudden: je zou bijn denken dat de anatomie van die heupen hier toch iets anders is. Boten met dansende meiden komen langs, ja het is het Carnaval Aquatica. In de avond komt een latin-music bandje, die overwegend cumbia speelt, waarop we onze aangeleerde danskunsten op loslaten. In de avond proberen we de overvolle disco La Champa in te gaan, om daar verder te dansen (en de pijn in de benen van het vele dansen proberen te vergeten). Aldaar begint een kerel, kennis van de meiden in engels te praten over hoe mooi Nicaragagua is. Pas als hij het in het Spaans herhaalt snapte ik wat hij bedoeld. Steeds furieuzer praatte hij over dat de Rio San Juan, Nica is, en niet Tica (costa ricaans). Al pratend over het grensconflict werden zijn ogen roder, en zijn spraak sneller (en met meer consumptie). Voor het eerst zag ik de vijandigheid tegenover de tica’s. Ik boog het gesprek om (“no guerra, no pelea” = geen oorlog, geen ruzie), en ging weer gewoon verder dansen, om laat terug naar huis te gaan. Voor mij een geslaagd Carnaval: gezellig, iedereen blij en aan het dansen, en de typische outfits van een aantal kleine dansende optochten, over land en water. Ook ken ik nu weer meer mensen die eigenlijk allemaal om de hoek wonen, en wordt ik uitgenodigd om de volgende dag bij een verjaardag te komen van een omaatje van 80 jaar (hier niet erg gebruikelijk deze leeftijd). Op de verjaardag, waar we (wegens de ad hoc uitnodiging) zonder kadootje kwamen opdagen, gingen na een inzegening van 1 uur (met blije liedjes, dans en gehandenklap) de oudjes uit hun stoel om tegen de pinata aan te slaan. Ook dit ging gepaard met veel gejoel en gedans, een hilarisch gezicht. Later, na een aantal rijstmaaltijden, nam een überslecht bandje de avond over, en vluchtte ik daarom met mn nieuwe zusje en 2 vriendinnen van haar naar de disco. Hier flink gedanst (de tent was nagenoeg leeg, omdat, zoals ze dat hier zeggen, na Carnaval niemand meer geld heeft), om zo de vandaag opgekomen buikpijn en diarree te vergeten. Het was super gezellig. Geregeld hoor ik “por fin, un extrangero que sabe bailar”, en tijdens het uitgaan komt er af en toe een jonge vent naar me toe die me om bier vraagt. Ik reageer dan met “no hablo espanol! No hablo espanol!” (ik spreek geen spaans). Met een voldaan gevoel, loop ik met mijn hermanita (zusje gastgezin) terug naar huis. Toen ik wakker werd, wist ik dat het niet mijn beste dag zou worden. De buikpijn en diarree is veel erger. Alles wat er ingaat komt er net zo hard weer uit, en lig nu op bed, flink uitgedroogd. Irritant begint het nu wel te worden, dat ik steeds water moet halen om de wc door te spoelen of me te wassen. Ik sjouw me te pleuris. Gelukkig heb ik ORS meegenomen, en kreeg ik van het ziekenhuis een leptospirosis profylaxe. Beide heb ik ingenomen, hoewel ook dit niet lang in mijn maagdarmkanaal heeft gezeten. Mn gastgezin én de mensen in het ziekenhuis hebben met blijkbaar zien dansen, op tv. Wist ik veel dat het Carnaval live werd uitgezonden! Hopelijk denken ze niet dat ik ziek ben door het vele feesten (waarvan ze dus al bewijs hadden). Mn gastgezin gelooft sterk dat het bier dat ik op Carnaval gedronken heb parasieten bevat. Jaja, weer zo’n fabeltje om te bereiken wat zij graag zouden willen zien: dat hun kids niet uitgaan en geen alcohol drinken. Ik heb iets gegeten op de Malecon, bij een soort kraampje. De artsen in het ziekenhuis, én ik, vinden dit een veel waarschijnijkere oorzaak. Alhoewel,....volgens Mienke denken ze in het ziekenhuis dat ik ziek ben van het vele feesten :S Met eigenwijsheid dacht ik dat ik na 3 weken ziekte vrij zijn, alles wel aankon en al wel dingen op straat kon eten! Maar nee! Uitzieken en rehydreren. Mn gastgezin biedt me vanalles aan, limoen met zout, whaaa, overgeefneiging!! Tabletje zus, tabletje zo. Nee zeg ik, daar hou ik niet van. Té de manzanilla was dan wel lekker, een soort kaneelthee. Ze geloven hier zo sterk in huis tuin en keukenremedies!! Pff. Zoals de anaesthesist vorige week al zei: in nicaragua heeft elk huis een ‘dokter’. Voor een kleine impressie van het nicaragua en het carnaval: http://www.youtube.com/watch?v=GFHy9leVQbw

Na twee weken in het ziekenhhuis.

Het was even wennen, dat zeker. De sfeer is hier goed, ik voel me meer deel van het geheel. Er vormen zich in zo’n klein ziekenhuisje snel vriendschappen, en dat is onderling te zien. Het contact is veel fysieker en als men spreekt, dan praat men met vuur waarbij geregeld grote handgebaren de boodschap versterken. Ze praten door elkaar heen, en iedereen heeft het geluid aan staan van hun mobiele telefoon. Ze lijken aan een stuk door te smsen, en de clase (de les na de overdracht) wordt steeds maar naar manana wordt geschoven, omdat of de beamer onvindbaar is, degene die de presentatie geeft niet komt opdagen, of dat mogelijk het operatie programma vol zit. De tijd tussen operaties duurt zolang, dat het geen wonder is dat ze dan telenovelas kijken. ‘

De stoelen zijn van kunststof (die typische tuinstoelen) en de chirurgen over het algemeen vrij dik. Geen goede combi, en daarom zijn de dubbele stoelen gereserveerd voor hen. Mijn tweede dienst ging een stuk beter. Er was nu een arts die me wél wat wilde leren. Als het rustig is, gaan de artsen in een dienst tukken. Dit gaat in patiëntenbedden, soms met zn 2en in 1 bed, zoals Mienke. De meeste artsen hier zijn niet zo gemotiveerd, omdat ze naar San Carlos móesten gaan omdat er elders in Nicaragua slecht werk te vinden is. Ik ben veel in het ziekenhuis aanwezig, en ik leer wel nieuwe dingen, máár het kan echt efficienter. Ik loop wat te hechten en te assisteren, terwijl de chirurg me anatomische vragen stelt. Tussendoor leer ik wat Spaans, maar overwegens zijn dit vulgaire woorden. Binnenkort probeer ik opnieuw te intuberen, aangezien mn vorige (mijn 1^e keer) zonder succes was. Het bloed zat aan mn tube, en sindsdien ben ik Dr. Agressivo. Vervelend... maar op zich een troost dat het de anestesieassistent het na mij ook niet lukte. Mn 2^e keer gaat lukken, ik zal ze eens laten zien! Een bevalling, nee, ik zit nog op de chirurgie. Soms wordt ik als ik niet in het ziekenhuis ben gebeld dat er een appendicitis is die wordt geopereerd. Met haast ga ik dan naar het ziekenhuis (wanneer ik géén dienst heb dus! In mijn vrije tijd!), om daar nog minstens een half uur telenovelas of ander geschreeuw op tv te kijken. Alles gaat hier best tranquilo. De patiënten, die stellen zich erg onderdanig op. De meeste patiënten zijn slecht te verstaan, zijn slecht geschoold, komen vaak té laat voor een medische behandeling en hebben gek genoeg vaak gouden tanden met hier en daar een sterretje of hartje. Mode?