Na een week in het ziekenhuis besluiten we een weekend naar een historisch dorpje te gaan: El Castillo. In elk weekend heeft 1 van ons dienst, en dit is de enige optie op weg te kunnen. We gaan met een lancha (lange dunne boot) 3 uur door de Rio San Juan. Een mooi ritje met hier en daar een brulaap in de boom. Aangekomen is het erg rustig, ze hebben hier geen auto's. We zoeken ons verblijf met een hangmatje en gaan erop uit. Na een gallo pinto (rijst + bruine bonen & platano), gaan we op zoek naar beesten. Een Kaaiman en Jesus Christ Lizard zijn hier niet ongewoon en nemen de kans om ze te ‘knuffelen’ (zie foto's). Terug in het verblijf waar meerdere cucarachas (kakkerlakken) op ons wachtten, gaan we 2 meter boven het stromen van de rivier slapen. De dag erna bezoeken we de fortaleza (het fort van El Castillo, tegen de piraterij in ongeveer het jaar 1650, aangezien de rivier een belangrijke handelsroute was tussen de 2 grote oceanen). Wat ruïnes, en mooi uitzicht op dit qua natuur wilde maar qua mensen rustige stukje Nicaragua. Op de weg terug, na eerst een kinderverjaardag gezien te hebben met een piñata, zien we gezinnetjes die naar hun werk gaan: koffiebonen plukken in Costa Rica. Gek dat ze hier zondags werken, aangezien de piñata zonder violencia (geweld) gaat, omdat het een religieus dorpje is. Ik neem de kans om lang het Centro de Salud te gaan, een kliniekje met 1 arts, om te vragen of we hier een weekje mee kunnen draaien, om zo onze stage een extra vleugje te geven. Ik wacht op het bericht in San Carlos.

In het ziekenhuis gaan het goed. Echter doen we niet veel, omdat de taal toch een duidelijke barriere is. Bij de operaties zijn we in onze sas omdat de anatomie overeenkomt (ja duh), maar echte consulten zijn toch in het spaans te moeilijk. We hebben wat onenigheid over de duur en invulling van de stage en proberen met sympathie en interesse, én contact met Groningen, dit toch te veranderen. De nachtdiensten zijn zwaar, maar vooral saai. Een dienst heeft nog weinig toegevoegd, maar toch wordt het van ons verwacht. We proberen ook een weekje vrij te krijgen om nog wat meer van Nicaragua te kunnen zien. Hopelijk kunnen we de stage zo vormen dat we het er het meeste uit kunnen halen. In een plek waar je vaak geen geld hebt, gebruiken ze andere dingen of moeten ze inventief zijn. Zoals een rolstoel (zie foto). De visites gaan echter wel goed. Ik krijg het redelijk mee en de chirurg vraagt me het hemd van het lijf. Aan water drinken kom ik nog weinig toe, dat ben ik nog steeds niet gewend. Het komt dus aan op het concentratievermogen van mn nieren.

In San Carlos zelf gaat het tranquilo. We zien nog niet heel veel meer omdat we toch veel moeten werken. Een vriendin van Ineke (van de stedenband) leert me reggueton dansen. Een gordita (dikkertje) staat tegen me op te rijden in de disco, en niemand vind het abnormaal. Ik merk dat ik het zelf al wel normaler ga vinden, het dansen met meer lichamelijk contact, het rijst eten, de hitte, en het aangestaard worden op de straten. 13 november zal er carnaval zijn, dit is voor het eerst in San Carlos, en ze zij daarom dan ook druk met dans en trommels aan het oefenen. De leger helikopters patrouilleren over de stad omdat er een grensconflict is tussen Costa Rica en Nicaragua. Iets over het uitbaggeren van de Rio San Juan. Ja we zitten vlakbij de grens. Overal waar je reist moet je je identificeren, bootje in en bootje uit. De bevolking lijkt rustig, en daarom zijn wij dat ook. Nee mam, geen zorgen. Alles tranquilo. Het weer is hier minder mooi als gedacht. Als het regent, dan komt het met bakken uit de hemel, en als de zon schijnt is prikt het op de huid. Echt bruin worden we hier nog niet. Geregeld spelen de jongeren voetbal op de malecon (boulevard). Om het integratieproces te bevorderen deed ik mee, in de kokende zon. Na het stoten van mn voet (slippers waren niet verstandig op een stenen vloer) en overhit te zijn geraakt (het gutstende zweet kon me niet genoeg laten afkoelen), ben ik afgehaakt. Natuurlijk lag het niet aan mn conditie, maar aan mijn kaaskop-genen.