Onze 2e dag en we zitten alweer in een ander stadje: Quepos. We vroegen aan een local: wat moeten we in San Jose zien? We kregen als antwoord, aah San Jose es feo!! (is lelijk). Dus wij gestaag na onze jet lag attack, op naar Quepos. Costa Ricanen, 'ticos' genoemd, bestormen ons, om ons op te lichten over prijzen aan bus en taxi geld. Na een vertrouwd gesprek met de politie kochten we een ticket, en praatten we bij met Pedro een plaatselijke campesino (koeienboer). Wat een sympathie. Que baina, y un aguacero de palabras! De bus was aangenaam, salsa, merengue, bachata, alles kwam voorbij. Langs grote velden palmbomen en typische pueblitos (dorpjes) passeerden ook de nodige banaan-, limoen en vele onbekende fruitbomen. Nietsvermoedend kijken we naar de passerende beekjes en rivieren waar we plots een hoop krokodillen tegenkomen. Na deze overdosis palmbomen werden we bij een korte stop, ingeseind dat die zo praatrijke boer wel eens een overvaller zou kunnen zijn. Daar gaat je vertrouwen. Maar..., niet beroofd! Kijken hoelang we dat uit kunnen stellen.

Aangekomen in Quepos, verblijven we in Wide Mouth Frog (backpackers hostel), een aanrader volgens lonely planet. Reizigers lopen hier met shirts van 'yo no como huevos de tortuga' (ik eet geen schildpad eieren), en wij, als Caribische wanname's, staan te koken als een local: met platano maduro, arroz y habichuela (bakbanaan, rijst en bruine bonen). Om de hoek lopen kids in school uniformen en verkopen ze aan de straat mondongo (volgens de kok: gebakken koeien maag/darmen). Nergens zien we muggen, maar ik verga van de jeuk. Helemaal vergeten om DEET te smeren. Voor Malaria alhier geen angst, maar voor dengue...